Kostwinners
De helft van de vrouwen in Nederland is niet financieel onafhankelijk. En hoewel zij al jaren vaker afstuderen dan mannen, ligt hun uurloon nog altijd 14% lager. Dat komt deels doordat ze zijn oververtegenwoordigd in beroepen die we hard nodig hebben (denk aan de verpleging, verzorging, het onderwijs) en die we daarom volgens volstrekt onduidelijke logica maar weinig betalen. Het komt ook doordat ze amper doorstromen naar hoge functies. En ze krijgen minder betaald omdat ze vrouw zijn: ook bij dezelfde opleiding en functie krijgen ze minder geld dan mannen.
Maar goed, dat past niet in één tweet. Dus waar zullen we het eens op gooien? Het deeltijdparadijs! Vrouwen houden van theeleuten, mannen van werken. Met scheve internationale vergelijkingen en een hoop geroeptoet van mensen (vooruit, meestal mannen) met weinig verstand van zaken, zijn duizenden jaren patriarchaat opeens gereduceerd tot deeltijdwerk. Dát is de ware oorzaak van alle ongelijkheid, en het antwoord op allerlei ingewikkelde vragen.
Moeten we een vrouwenquotum invoeren? Nee hoor, laat die vrouwtjes eerst maar wat harder werken. Gratis kinderopvang beschikbaar maken voor iedereen? Zonde van het geld, want vrouwen willen graag thuis zijn. De loonkloof aanpakken? Laat ze eerst maar meer uren maken!
‘De man zwoegt door zijn fulltime werkweek, houdt zijn gezin én de verzorgingsstaat in de lucht. De vrouw drinkt ondertussen lekker gemberthee met haar yogavriendinnen.’ vatte Anna Dijkman dit vorige week licht-sarcastisch samen in het FD.
We zijn even vergeten dat het kostwinnersmodel - u weet wel, waarbij de man voltijds zit te vergaderen en de vrouw gemberthee drinkt terwijl ze al het onbetaalde en onderbetaalde werk doet waar onze verzorgingsstaat op drijft - een politieke keuze is die al decennialang door de overheid wordt aangemoedigd. Vrouwen waren tot 1956 handelingsonbekwaam. Tot 1975 was het wettelijk toegestaan om vrouwen minder te betalen voor hetzelfde werk. De overheid vond het tot 1989 niet nodig om te investeren in kinderopvang. En nog steeds zijn er volop financiële prikkels en sociale normen die het kostwinnersmodel in stand houden. Nog steeds vindt 88% van de Nederlanders dat een vrouw met jonge kinderen niet meer dan drie dagen zou moeten werken, blijkt uit onderzoek van het SCP.
Het ontbreekt bovendien aan een duidelijke visie. Willen we collectief zoveel mogelijk uren werken? Zorgen dat zoveel mogelijk mensen financieel onafhankelijk zijn? Willen we armoede uitroeien? Tekorten op de arbeidsmarkt oplossen? Of gewoon vrouwen bashen? Een nieuw kabinet mag het zeggen.